İnsanlık geçmişten günümüze kadar her şeyi bir amaç doğrultusunda gerçekleştirmiştir. İnsanların amaç ve hedefleri bulunmalıdır, çünkü kararsızlık büyük bir karmaşa yaratacaktır ve gidilecek olan yolu bulmayı zorlaştıracaktır.
Hayattaki amacınız size hayatın anlamını yakalamada bir basamak olacaktır. Çünkü hedefi olan insan asla girdiği yolu ve yapması gerekenleri unutmaz, onun uğruna çalışır ve elde edeceklerini hatırlayarak tutkusunu kaybetmez. Hayatın toz pembe olmadığıyla çok daha önce karşılaşır ve karşısına bir engel çıktığında pes etmemeyi öğrenir. Yapması gereken görevleri bileceği için sıkılmaz ve kararsızlık içinde kalmaz. Bu durumların tümünü ele aldığımızda günümüzdeki en büyük sorunlardan biri olarak görülen depresyon veya farklı psikolojik durumlara girme sıklığı azalacaktır. Oscar Wilde’ın dediği gibi hayattaki ana amacımız kendimizi geliştirmek olmalıdır. Çünkü kendisini geliştiren insan hangi alanlarda eksik olduğunu bilecektir ve bu alanların üzerine gidecektir. Mükkemelliğe yaklaşan bir toplumda da sosyal sıkıntılar yok olmaya yüz tutacak ve huzurlu bir toplum yapısına ulaşmış olacağız.
Fakat bir kısım insan için hedefler stres kaynağı olabiliyor. Bunun altındaki sebep olarak ise yanlış hedef anlayışı yatıyor. Tek ve gerçekçi olmayan hedefler belirlemek oldukça yanlış psikolojik etkilere sebep olabilmektedir. Hedefler de hayatın basamaklarını birer birer çıkmamıza benzer olarak hesaplanmalı ve koyulmalıdır. Her zaman büyük ve prestijli hedefler koyabiliriz fakat bu hedeflere ulaşırken mikro hedefler koymamız gerektiğini de unutmamamız gerekiyor.
Koşucu mantalitesi olarak adlandırılan bu teknik, kişinin çıktığı yolculukta hedeflerin büyüklükleri ve zorlukları arasında kaybolmuş şekilde kalmasını önlemektedir. Örnek verecek olursak seksen kilometrelik bir yolda koşacaksınız, ilk bakışta normal insanlar için oldukça büyük bir hedef. Bu durumda kendimize mikro hedefler koyarak motivasyonumuzu canlı tutmamız gerekiyor. Seksen kilometrelik bu yolu dört parçaya ayırarak yirmi kilometrelik küçük hedeflere sahip olacağız. İlk yirmi kilometreyi bitirdiğimizde öncesinde koştuğumuz kısmı hatırlayarak başarabileceğimize duyduğumuz güven artacaktır. Aynısı ilk yarı için de geçerli. Bu sayede beynimizi kandırmış olacak ve kendimizi ikna etmenin kolay bir yolunu öğrenmiş olacağız.
Şunu unutmamalıyız ki hedefimiz uğruna çalışmadığımız her gün yüzde bir geriye düşüyoruz. Zaman oldukça hızlı geçen bir kavram ve bazı anları geri getirmek maalesef mümkün olmuyor. Her an fırsatlara açık olabilmek için istikrarımızı ve hedeflerimiz kaybetmemeliyiz. Rekabetin oldukça fazla olduğu bir çağda yaşadığımızı ve gerçekleştirmek istediğimiz hayallere ulaşmanın ne kadar zor olduğunu unutmamamız gerekiyor.
Düşüncelerimi belirtirken bir yanlışım olduysa affola.
Teşekkürler.
